Dün akşam bir belgesel
izledim; Waste Land- Çöplük. Film Brezilya’nın en büyük çöp toplama merkezi olan
Jardim Gramcho’da geri dönüşüm çöplerini ayıran insanlarla yapılan bir sanatsal
projeyi anlatıyordu. Filmde insanlık halleriyle ilgili, sanatla ilgili,
sınıflarla ilgili çok şey var hepsiyle ayrı ayrı ilgilendim. Beni en çok ilgilendiren yönleri ise; bir sanatçının işi orda
çalışan insanlarla birlikte yapması ve o süreçteki değişim (bu benim tez konum
olduğu için ilgilendim) ikincisi ise ne kadar çöp çıkardığımız.
Geçende internetten yemek
siparişi verdim, gelen yemek alüminyum bir kaba konmuş, kağıt kapağı var.
Üstünde restoranın reklamı olan başka bir karton kapla daha kaplanmış, o da
kağıt bir çantaya koyulmuş. Yanında plastik çatal bıçak kürdan vs. İşte bir öğün karın
doyurmak için harcananlar. Bu filmi izlemek bana bu bir yıllık süreçte hatta ömür
boyu yapmam gereken yeni bir şey daha gösterdi. Az çöp üretmek.
Bunu kendine iş edinenler
var, mesela Lauren Singer adında Newyork’ da yaşayan 23 yaşında bir kız, bir buçuk
yıldır 0 çöp çıkarmaya çalışarak yaşıyor ve bunun yollarını bloğunda paylaşıyor.
Sonuçta 4 ayda bir kavanoz çöp çıkartmış. Bunun ip uçlarını almak istiyorsanız
: http://www.trashisfortossers.com/
Şu an 4 ayda bir kavanoz
kadar fantastik bir şey yapabileceğimi sanmıyorum fakat bu farkındalık biraz
çöp üretimimi azaltır gibi geliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder